Για τη χαρά που έρχεται, από τη Χαρά που φεύγει.

Μετά από ένα τεράστιο διάστημα απουσίας γράφω ξανά αυτό το post χωρίς να ξέρω το γιατί. Το γράφω μέρες πριν σας αφήσω να το διαβάσετε.Τους τελευταίους μήνες έχω πάθει αυτό που έχεις τόσα άπειρα πράγματα να πεις που τελικά δεν λες τίποτα. Κι όμως κάποια εσωτερική ανάγκη με φέρνει ξανά μετά από καιρό μπροστά στο laptop να επιχειρώ να αποτυπώσω έστω και ένα δείγμα των όσων έχω μέσα στο κεφάλι μου. 

Η αλήθεια είναι πως με κατακλύζουν τόσες πολλές σκέψεις και τόσο πολλά έντονα, πρωτόγνωρα και αντικρουόμενα συναισθήματα που θα μπορούσα να γεμίσω ένα ολόκληρο βιβλίο. Μάλιστα το επιχείρησα. Όμως μου ήταν πολύ δύσκολο να βάλω σε μια λογική σειρά τη σκέψη μου, να μιλήσω ανοιχτά για όσα νιώθω και να παραμείνω συνεπής στο καθημερινό γράψιμο. Οπότε έκανα αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα. Το παράτησα στη μέση. 

Αυτή τη στιγμή όμως βρίσκομαι στα πρόθυρα μιας πολύ μεγάλης στιγμής της ζωής μου και σκέφτομαι ότι είναι κάτι πολύ σημαντικό ώστε να το αφήσω να περάσει έτσι, χωρίς να κρατήσω έστω μερικές γραπτές λέξεις ως απόδειξη για όλα αυτά. 

Κάθομαι λοιπόν ωραία και καλά στο τραπέζι του σπιτιού μου και μοιάζει να είναι ένα ήσυχο απόγευμα του Ιούλη χωρίς ιδιαίτερη ζέστη και χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις. Μέσα μου όμως συμβαίνει ο Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος. Μοιάζει ωστόσο σαν να μου έχω πατήσει παύση και σαν να με έχω βάλει στον αυτόματο πιλότο για τις υπόλοιπες μέρες. 

Σε μερικές μέρες (απαγορεύω εσκεμμένα στον εαυτό μου να τις μετρήσει) φεύγω για Σουηδία. 

Και δεν μπορώ να καταλάβω αν είμαι ήδη εκεί ή αν είμαι στο εδώ και στο τώρα. Νομίζω δεν είμαι στο εδώ και στο τώρα γιατί δεν θέλω. Το εδώ και το τώρα με διχάζει. Δεν με αφήνει να χαρώ όσο θα ήθελα, δεν με αφήνει να στεναχωρηθώ όσο θα ήθελα. Με μπερδεύει.

Για να τα πάρουμε από την αρχή... Πηγαίνω στη Σουηδία για να σπουδάσω κάτι το οποίο μου αρέσει πολύ και στο οποίο πιστεύω πολύ. Πρόκειται να παρακολουθήσω ένα μεταπτυχιακό για την Υπαίθρια Εκπαίδευση και την Υπαίθρια Ζωή. Το μεταπτυχιακό αυτό ήρθε την πιο κατάλληλη στιγμή. Σε μια στιγμή της ζωής μου που χρειαζόμουν μια μεγάλη αλλαγή, μια ευκαιρία να προχωρήσω μπροστά, να κάνω όσα ονειρευόμουν πάντα, να γνωρίσω τον εαυτό μου. Σε μια φάση της ζωής μου με αρκετές δόσεις απελπισίας, λύπης, σοβαρών προβλημάτων και μια διάθεση μεταξύ δεύτερης εφηβείας και δεύτερης ενηλικίωσης. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται κάπως κλισέ αλλά ήταν η πραγματικότητά μου τους τελευταίους 8 μήνες. 

Οπότε αποφάσισα να κάνω αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα. Να το βάλω στα πόδια. 

Αισθανόμουν όμως ότι το χρειάζομαι και χαίρομαι πάρα πολύ που το πήρα απόφαση. Μια απόφαση που δεν ήταν και πολύ δύσκολη να την πάρω καθώς όπως είπα και πριν το ονειρευόμουν από πάντα αυτό. Να μετακομίσω στο εξωτερικό, να σπουδάσω ή να δουλέψω εκεί, να μείνω μόνη μου, να γνωρίσω ανθρώπους από άλλες κουλτούρες. Απλά ένιωθα ότι είναι κάτι που μου ταιριάζει. Και σαν να μη με χωράει ο τόπος που ζω. Παρόλο που τον αγαπώ για όλα αυτά που με έκανε και με έμαθε.

Και να λοιπόν που οι εφηβικές μου ονειροπολήσεις φτάνουν να γίνουν πραγματικότητα σε λίγες μέρες. Έχω αυτό το αίσθημα που έχεις μικρός όταν θες να αποκτήσεις κάτι πάρα πολύ αλλά πρέπει να αποταμιεύσεις πρώτα πολύ γι' αυτό και όταν τελικά έρχεται η στιγμή και είσαι με τα λεφτά στο χέρι μέσα στο αμάξι, δεν μπορείς να πιστέψεις ότι σε λίγα λεπτά αυτό το πράγμα θα είναι δικό σου και φοβάσαι πάρα πολύ όπως θα το κρατάς στα χέρια μη σου πέσει και σου σπάσει ή μη το χαλάσεις ή μήπως τελικά δεν είναι καθόλου όπως το φανταζόσουν και σε απογοητεύσει.

Αυτό συμβαίνει όταν έχεις πολλές προσδοκίες. Εγώ προσπαθώ να μην έχω υπερβολικές προσδοκίες παρόλ' αυτά είμαι αποφασισμένη να το κάνω αυτό το ταξίδι μοναδικό. Όσο μοναδικό ήταν και το ταξίδι μου αυτούς τους τελευταίους μήνες. Στην αρχή η απόφαση, να την κάνω ή όχι την αίτηση; Μετά η αναμονή και η αβεβαιότητα, μετά η θετική απάντηση και η εκ νέου αναμονή και αβεβαιότητα. Να το ανακοινώσω σε όλους, να τους δω να χαίρονται αλλά και να λυπούνται, να τους δω να κλαίνε, να με αγκαλιάζουν, να με συμβουλεύουν, να με στηρίζουν, να με κάνουν να νιώθω τύψεις, να με κάνουν να νιώθω τυχερή, να με αγαπάνε, να μου κάνουν δώρα, να μου κάνουν αναπάντεχα τηλεφωνήματα και πάρτι-έκπληξη, να με κάνουν να συνειδητοποιήσω για ακόμα μια φορά ότι η ευτυχία δεν βρίσκεται σε κάποια άλλη χώρα ή σε κάποια άλλη ζωή. Τη φτιάχνουν οι άνθρωποι γύρω σου. Οι φίλοι σου, η οικογένειά σου, ένας άγνωστος υπάλληλος σε ένα μαγαζί, ένας απλός γνωστός ή ένας περαστικός στη ζωή σου.

Δεν μπορώ να την πιστέψω την αγάπη που έχω πάρει τις τελευταίες μέρες. Δεν θα την πίστευα ποτέ. Κάποια άτομα τα περιμένεις να ενδιαφερθούν. Κάποια άλλα σε εκπλήσσουν. 

Όλο αυτό κάνει την αναχώρηση λίγο πιο γλυκιά. Γιατί φεύγω γεμάτη. Και προσπαθώ να γεμίζω με αγάπη και ευγνωμοσύνη και να αδειάζω από άγχος και ανησυχίες. Προσπαθώ- δεν είπα ότι τα καταφέρνω.

Όλοι μου οι φόβοι κατοικούν ανενόχλητοι μέσα μου αυτόν τον καιρό. Θα τα καταφέρω πρώτη φόρα μόνη μου; Θα μπορέσω να είμαι εντάξει απέναντι στους αγαπημένους μου; Θα καταφέρνω να τους δείχνω ότι τους αγαπώ και ότι τους σκέφτομαι; Θα είμαι αρκετά καλή για αυτό το μεταπτυχιακό; Θα με συμπαθήσουν οι νέοι μου συμφοιτητές; Τι θα κάνω που θα λείπω από όλα τα σημαντικά γεγονότα; 

Αυτά κι άλλα πολλά που δεν χρειάζεται να τα αναφέρω. Όσο μπορώ επικεντρώνομαι στα σπουδαία πράγματα που θα συναντήσω εκεί. Στις νέες εμπειρίες. Στις οξυμένες αισθήσεις. Στις διαφορετικές εικόνες. Στο πόσο τυχερή έχω σταθεί. Στην αγάπη που με ακολουθεί σε όποιο μέρος της Γης κι αν βρεθώ.

Εξάλλου τώρα που το διαβάζετε αυτό τίποτα από αυτά μπορεί να μην έχει σημασία γιατί όλη η αναμονή θα έχει ήδη τελειώσει. Θα ζω τον ενθουσιασμό και θα αντιμετωπίζω τον φόβο. Θα ζω όλες αυτές τις στιγμές που τώρα που γράφω με τρομάζουν. Και μπορεί να είναι πολύ πιο εύκολο απ' ότι νομίζω.

Δεν θα πω άλλα, αισθάνομαι ότι φλυαρώ. Ίσως πω περισσότερα τις επόμενες μέρες που θα έχω άπλετο χρόνο να γράφω. Ίσως πάλι και όχι. Όλα είναι τόσο άγνωστα και τόσο καινούργια για να μπορέσω να υποσχεθώ κάτι. Για τώρα θέλω μόνο να πω ότι χαίρομαι που με διαβάζετε γιατί έτσι δεν νιώθω μόνη. Και ότι αν θέλετε, μπορούμε να ανταλλάξουμε λίγη γλυκιά ενέργεια ακόμα. Σας αγαπώ όλους πολύ και σας χαιρετάω από μακριά!