Σάββατο 7 Μαΐου 2016

Για αυτούς που θέλουν να γίνουν πουλιά...

Ψαχουλεύοντας στο laptop μου ανακάλυψα το κείμενο που θα διαβάσετε παρακάτω. Το είχα γράψει και στείλει σε ένα πολύ δημοφιλές πλέον site (δεν θα πω ποιο) που αναζητούσε τότε αρθρογράφους. Απορρίφθηκε γιατί "δεν ανταποκρινόταν στις αρθρογραφικές απαιτήσεις του site". Η αλήθεια είναι ότι το είχα πάρει λίγο βαριά τότε γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω σε τι υστερούσε το δικό μου κείμενο συγκριτικά με των άλλων. Από τότε περιστασιακά παρακολουθώ τη δουλειά τους και κατά καιρούς πέφτω πάνω σε κάτι άρθρα που είναι τελείως ρηχοχαζά.

Ο λόγος που γράφω αυτό το post δεν είναι σε καμία περίπτωση να κατηγορήσω το site ή τους ανθρώπους πίσω από αυτό. Άσε που είχαν δίκιο. Οι δικές μου σκέψεις δεν ανταποκρίνονται στις δικές τους απαιτήσεις. 

Ο λόγος που γράφω αυτό το post είναι για να περάσω ένα μήνυμα σε εσάς αλλά και σε μένα. Το μήνυμα που περνάει και το παρακάτω κείμενο. Να συνεχίζετε να ονειρεύεστε και να προσπαθείτε παρ' όλες τις δυσκολίες. Να ανοίγετε τα φτερά σας, διάπλατα. Κόντρα στον άνεμο. Να έχετε ανοιχτά τα αυτιά σας όταν οι άλλοι σας λένε τη γνώμη τους αλλά πιο προσεκτικά να ακούτε αυτό που σας λέει η καρδιά σας. 



Είναι ειρωνικό που ενώ εγώ έχω γράψει αυτό το κείμενο, από τότε έχω αφήσει πολλές φορές τη φωνή των άλλων να επικαλύψει τη φωνή της καρδιάς μου. Το ήξερα και το επέτρεψα. Άφησα τη γνώμη των άλλων να πατρονάρει τα όνειρά μου, έχτισα τη ζωή μου πάνω στα λόγια των άλλων χωρίς καν να αναρωτηθώ αν εκτιμώ στ' αλήθεια τη γνώμη τους. (Ξ)έχασα τελείως τον ενθουσιασμό μου. Άφησα τα ίδια μου τα δάκρυα να σβήσουν τη φωτιά μου. Είπα στον εαυτό μου "οκ, αφού δεν μπορώ να πετάξω, ας τρέξω". Από τότε δεν έχω σταματήσει να τρέχω. Και μισώ το τρέξιμο. 




Ιδού:


"Αν είσαι πουλί, μπορείς να παραβλέψεις αυτό το κείμενο. Αν προσπαθείς να γίνεις, μπορεί να βρεις αυτό το κείμενο παρηγορητικό.

Ονειρευόσουν πάντα τη στιγμή που θα μπορούσες ν’ ανοίξεις διάπλατα τα φτερά σου και να εγκαταλείψεις με αισιοδοξία μα και με μια κάποια λύπη, την ασφαλή φωλιά σου. Γιατί αυτό πίστευες πάντα πως είναι η ζωή. Να εκκολάπτεσαι για μερικά χρόνια σε μια ζεστή φωλιά, κάτω από μια στοργική φτερούγα, να παίρνεις τακτικά και συνεπώς τα μαθήματα πτήσης σου κι ύστερα να έρχεται εκείνη η μέρα που αισθάνεσαι αρκετά δυνατός και αρκετά σίγουρος να πετάξεις μακριά για να γνωρίσεις τον Κόσμο. Σε φαντάζεσαι ικανοποιημένο, με κάποιο άγχος σαφώς, να λες: «Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Οι κόποι μου επιτέλους θα ανταμειφθούν, θα γνωρίσω τον Κόσμο κι ο κόσμος επιτέλους θα γνωρίσει εμένα. Θα πετάξω μακριά και θα δείξω σε όλους ότι πράγματι κατάφερα να φτάσω μακριά.»




Μα επιστρέφοντας στην πραγματικότητα, πώς πετάς σ’ έναν κόσμο που δεν σου δίνει φτερά; Ή σ’ έναν κόσμο που τα φτερά που σου δίνει είναι σπασμένα ή μεταχειρισμένα ή μικρά; Πώς γνωρίζεις έναν κόσμο που δεν θέλει να τον γνωρίσεις; Πώς συστήνεις τον εαυτό σου σ’ έναν κόσμο που δεν ενδιαφέρεται να σε μάθει; Είσαι καταδικασμένος να ζεις για πάντα περιορισμένος στα στενά όρια της πρώτης σου φωλιάς; Αναρωτιέσαι πώς θα καταφέρεις να γίνεις πραγματικό πουλί. Γιατί δεν μπορείς μια ζωή να τεντώνεις το κεφάλι και να παλεύεις να δεις πέρα απ’ τα τοιχώματα της φωλιάς. Θέλεις να πετάξεις. Να νιώσεις ελεύθερος, να δεις μέρη που δεν φανταζόσουν ότι υπάρχουν, να αισθανθείς, να κλάψεις σαν παιδί, να γελάσεις σαν παιδί, να βρεις την ευτυχία, να δεις τη δυστυχία, να βοηθήσεις, να τραγουδήσεις, να οραματιστείς, να παλέψεις, να εξερευνήσεις, να αγαπήσεις, να πιστέψεις, να ζήσεις έντονα. Κι όμως, ήσουν αρκετά άτυχος που γεννήθηκες σε έναν τόπο και σε μια στιγμή που στα όνειρα γίνονται εκπτώσεις και στα πουλιά ψαλιδίζονται τα φτερά. Κι όσο κι αν αγαπάς αυτή τη γη, το τάιμινγκ θα παραμένει πάντα κακό.




Μα όσο η θέληση παραμένει πιο ισχυρή από το εμπόδιο, όσο η φλόγα της επιθυμίας καίει πιο δυνατή από εκείνη του αντιπάλου, όσο τα όνειρα είναι πιο ισχυρά από τις κακές συγκυρίες, βρίσκεις τη λύση για να γίνεις πουλί. Κι αν κανείς δεν το θέλει, αρκεί να το θέλεις εσύ. Τότε φτιάχνεις τα φτερά, φτιάχνεις τα δικά σου φτερά. Με διάφορα υλικά, αμφιβόλου ποιότητας, με πολύ κόπο, όμως τα φτιάχνεις και είναι δικά σου, εντελώς δικά σου. Κι αν γίνεις ένας άλλος Ίκαρος, και αν πλησιάσεις πολύ τον ήλιο και λιώσουν τα κέρινα φτερά σου, τότε θα ξέρεις πως το λάθος ήταν μόνο δικό σου, μα το έζησες. Θα ξέρεις ότι προσπάθησες και άξιζε τον κόπο. Θα μάθεις και θα φτιάξεις νέα φτερά, πιο γερά.
Θα έχεις διεκδικήσει το κομμάτι σου στον ουρανό. Ίσως μάλιστα το κερδίσεις κιόλας."


Αυτό το κείμενο λοιπόν είναι μια κραυγή στον εαυτό μου. Είναι μια κατσαρόλα που έχω πάρει και την κοπανάω δίπλα στ' αυτί μου. Ρυθμικά, ένα-δύο-ξύπνα-πάμε!



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου