Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Πόσο εύκολα οι γνωστοί γίνονται άγνωστοι...

Άκου κι αυτό. Κολλάει και βοηθάει.


Η φάση είναι περίεργη. Έχει ως εξής: είναι αυτή η φάση που συνειδητοποιείς ότι μεγαλώνεις και ψάχνεις να βρεις την ταυτότητά σου, που ανακαλύπτεις ακόμα νέα πράγματα για τον εαυτό σου και αυτό είναι κάποιες φορές ενθουσιαστικό μα κάποιες άλλες τρομακτικό.


Γενικά το να νιώθεις χαμένος δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Νιώθεις ξανά παιδάκι, ένα παιδάκι που ξεκινά να ανακαλύψει τον κόσμο.
 


Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν τα τελευταία γεγονότα με έκαναν να σκεφτώ περισσότερο λογικά ή περισσότερο συναισθηματικά. Ίσως όμως να έχει και μικρή σημασία στην τελική.

Πάντως, ανακαλύπτοντας τον νέο μου κόσμο έκανα την παρατήρησή μου και αυτήν ακριβώς ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Παρατήρησα πόσο εύκολα οι γνωστοί γίνονται άγνωστοι. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Άνθρωποι που μέχρι χθες μοιραζόσουν μαζί τους τόσα και τόσα, ξαφνικά γίνονται ένα "γεια" που θες να αποφύγεις.

Αυτό το ειρωνικό της ζωής ρε συ, που τυχαίνει να βρεθείς στο γνωστό μέρος με τα γνωστά πρόσωπα, και για πρώτη φορά να μην κάθεστε στα γνωστά τραπέζια, άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόσουν τον ίδιο αέρα εκτός απ' το ίδιο τραπέζι. Και τώρα τα τραπέζια γίνονται φρούρια να κρυφτείς πίσω τους για να μην σε δει ο άλλος και πρέπει να χαιρετήσεις.

Το παρατηρώ όλο και περισσότερο. Πιο εύκολα οι γνωστοί γίνονται άγνωστοι παρά το αντίθετο. Και αναρωτιέμαι... ως πότε θα προσποιούμαστε ότι μιλάμε στο τηλεφώνο για να αποφύγουμε έστω να αντικρίσουμε τον άλλον;

Ίσως αυτή να είναι η μοίρα μας. Να γνωρίζουμε ανθρώπους μόνο για τόσο δα του χρόνου, ίσως να είμαστε περαστικοί στις ζωές των άλλων. Άνθρωποι που ήρθαν, ήπιαν τον καφέ τους, είπαν δυο τρία αστεία και κανα δυό σοβαρά, είπαν αντίο, φόρεσαν το καπέλο τους και δεν τους αναγνωρίζουμε πια.

Λυπηρό. Να μην μπορείς να κοιτάξεις τα μάτια που πίστεψες...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου