Ήθελα να γράψω σήμερα γι' αυτές τις μαγικές φορές που σκέφτεσαι κάτι, κάτι άσχετο, ή ονειρεύεσαι κάτι, κάτι ακόμα πιο άσχετο, και αυτό γίνεται. Ή αυτές τις φορές που κάτι σε τρώει μέσα σου, κάτι πηγαίνει στραβά και ξαφνικά γίνεται κάτι και όλα εξηγούνται.
Ξέρεις... αυτές τις ιστορίες που πας μετά και λες εκστασιασμένος σε όλο το σύμπαν. Και ξεκινάς κάπως έτσι: "ρε δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, άκου..." και ο φίλος απαντάει κάπως έτσι: "τι είπες τώρα ρε!" ή "πλάκα μου κάνεις!".
Αμ δεν σου κάνω πλάκα. Σε όλους έχει συμβεί κάτι παρόμοιο. Να σκεφτείς "α έχω καιρό να δω τον τάδε" και μάντεψε... βλέπεις τον τάδε! Να δεις στον ύπνο σου ότι σου χαλάει το ραδιόφωνο... και να σου χαλάει το ραδιόφωνο! Σαν να λες ένα "θέλω να..." και κάποιος να σου απαντάει "μάλιστα!".
Και οι εκπλήξεις είναι κάποιες φορές ευχάριστες και κάποιες φορές δυσάρεστες. Κι άλλες φορές χαίρεσαι και άλλες φορές κατσουφιάζεις. Κι άλλες φορές χαζογελάς με την πλάκα που σου κάνουν κι άλλες φορές σταματάς για ένα λεπτό και κοιτάς προβληματισμένος έξω απ' το παράθυρο του λεωφορείου. Καμιά φορά και τα δύο.
Το σίγουρο είναι πως πάντα έχεις μια ίδια αίσθηση: ότι αυτό είναι το κομμάτι που συμπληρώνει το παζλ. Λες "να! κάπως έτσι εξηγούνται όλα", λες "τώρα μάλιστα, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς".
Κι αυτοί που πιστεύουν λίγο περισσότερο στη μοίρα/ στο γραφτό/ στο κάρμα/ στον Θεό, δεν ξέρω πώς το λένε, ε αυτοί ίσως το παίρνουν και λίγο πιο προσωπικά κι αρχίζουν να μιλάνε για σημάδια και αποδείξεις και τρέλες τέτοιες που έχουν πλάκα μεν, αρκεί να μην γίνουν εμμονές.
Προσωπικά δεν έχω αποφασίσει ακόμα πώς το βλέπω εγώ. Μέχρι πόσες φορές θεωρείται κάτι σύμπτωση; Κι απ' την άλλη μου 'ρχεται ο επιστήμονας (αν θυμάμαι καλά ήταν ο Freud, δεν είμαι σίγουρη, όποιος ξέρει ας διορθώσει) και μου λέει ότι δεν υπάρχουν συμπτώσεις και ότι όλα γίνονται στο υποσυνείδητό μας και ότι όταν επικεντρωθούμε σε κάτι νομίζουμε ότι το βλέπουμε παντού ενώ στην ουσία δεν έχει αλλάξει η συχνότητα με την οποία το βλέπουμε μπροστά μας. Έχει μια λογική κι αυτό.
Αλλά ας πούμε όλοι τις τρομερό-ουάου-πλάκακάνεις ιστορίες μας και ας έρθει ο Φρόυντ και ο κάθε Φρόυντ να μας τις αναλύσει λογικά. Άσε, δεν θέλουμε.
Κάποιος μου είπε ότι αυτό είναι το αλατοπίπερο της ζωής. Κοίτα να δεις που είχε δίκιο. Έτσι έχει πιο πολλή πλάκα, έχεις κάτι να τριβελλίζεις το μυαλό σου. Κάποιες φορές είναι τόσο εξωπραγματικό που σε γειώνει πάλι στην πραγματικότητα. Γιατί σκέφτεσαι... πόσο μικρός είμαι τελικά;!
 |
| source |
Ξέρεις... αυτές τις ιστορίες που πας μετά και λες εκστασιασμένος σε όλο το σύμπαν. Και ξεκινάς κάπως έτσι: "ρε δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, άκου..." και ο φίλος απαντάει κάπως έτσι: "τι είπες τώρα ρε!" ή "πλάκα μου κάνεις!".
Αμ δεν σου κάνω πλάκα. Σε όλους έχει συμβεί κάτι παρόμοιο. Να σκεφτείς "α έχω καιρό να δω τον τάδε" και μάντεψε... βλέπεις τον τάδε! Να δεις στον ύπνο σου ότι σου χαλάει το ραδιόφωνο... και να σου χαλάει το ραδιόφωνο! Σαν να λες ένα "θέλω να..." και κάποιος να σου απαντάει "μάλιστα!".
Και οι εκπλήξεις είναι κάποιες φορές ευχάριστες και κάποιες φορές δυσάρεστες. Κι άλλες φορές χαίρεσαι και άλλες φορές κατσουφιάζεις. Κι άλλες φορές χαζογελάς με την πλάκα που σου κάνουν κι άλλες φορές σταματάς για ένα λεπτό και κοιτάς προβληματισμένος έξω απ' το παράθυρο του λεωφορείου. Καμιά φορά και τα δύο.
Το σίγουρο είναι πως πάντα έχεις μια ίδια αίσθηση: ότι αυτό είναι το κομμάτι που συμπληρώνει το παζλ. Λες "να! κάπως έτσι εξηγούνται όλα", λες "τώρα μάλιστα, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς".
Κι αυτοί που πιστεύουν λίγο περισσότερο στη μοίρα/ στο γραφτό/ στο κάρμα/ στον Θεό, δεν ξέρω πώς το λένε, ε αυτοί ίσως το παίρνουν και λίγο πιο προσωπικά κι αρχίζουν να μιλάνε για σημάδια και αποδείξεις και τρέλες τέτοιες που έχουν πλάκα μεν, αρκεί να μην γίνουν εμμονές.
Προσωπικά δεν έχω αποφασίσει ακόμα πώς το βλέπω εγώ. Μέχρι πόσες φορές θεωρείται κάτι σύμπτωση; Κι απ' την άλλη μου 'ρχεται ο επιστήμονας (αν θυμάμαι καλά ήταν ο Freud, δεν είμαι σίγουρη, όποιος ξέρει ας διορθώσει) και μου λέει ότι δεν υπάρχουν συμπτώσεις και ότι όλα γίνονται στο υποσυνείδητό μας και ότι όταν επικεντρωθούμε σε κάτι νομίζουμε ότι το βλέπουμε παντού ενώ στην ουσία δεν έχει αλλάξει η συχνότητα με την οποία το βλέπουμε μπροστά μας. Έχει μια λογική κι αυτό.
Αλλά ας πούμε όλοι τις τρομερό-ουάου-πλάκακάνεις ιστορίες μας και ας έρθει ο Φρόυντ και ο κάθε Φρόυντ να μας τις αναλύσει λογικά. Άσε, δεν θέλουμε.
Κάποιος μου είπε ότι αυτό είναι το αλατοπίπερο της ζωής. Κοίτα να δεις που είχε δίκιο. Έτσι έχει πιο πολλή πλάκα, έχεις κάτι να τριβελλίζεις το μυαλό σου. Κάποιες φορές είναι τόσο εξωπραγματικό που σε γειώνει πάλι στην πραγματικότητα. Γιατί σκέφτεσαι... πόσο μικρός είμαι τελικά;!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου