Θυμάμαι, μερικά χρόνια πίσω, όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο ακόμα. Ήταν απ' τις πρώτες φορές που είχα αρχίσει να βγαίνω με τις φίλες μου. Είχαμε πάει σινεμά και μας συνόδευαν οι γονείς μου. Περιμένοντας το τρένο στην επιστροφή, κάναμε βλακείες, γελούσαμε, εγώ ήθελα τα χέρια μου ελεύθερα οπότε άφησα την τσάντα μου δίπλα στους γονείς μου. Ήρθε το τρένο, μπήκα μέσα χωρίς αυτή μα ευτυχώς ήμουν αρκετά τυχερή ώστε να την πάρουν οι γονείς μου. Δεν μου το είχαν πει και περίμεναν τη στιγμή που θα αντιληφθώ ότι έχω ξεχάσει την τσάντα μου και θα πανικοβληθώ επιτέλους!
Έτος 2011 και ο πολύς ενθουσιασμός σου παίρνει τα μυαλά. Είμαι ξανά στο τρένο, πηγαίνω ξανά σινεμά (!), κατεβαίνω από το τρένο και ξεχνάω την τσάντα μέσα. Τόσο απλά. Έχασα 10 χρόνια από τη ζωή μου εκείνη τη φορά. Απλά για την ιστορία, να πω ότι ήμουν πάαααρα πολύ τυχερή ξανά και την βρήκα την τσάντα μου... ξανά!
Από τότε εγώ και η τσάντα μου ήμασταν σιαμαία. Όλο το χειμώνα μπαινόβγαινα στα ΜΜΜ και την τσάντα μου την πρόσεχα σαν τα μάτια μου.
Κι αυτό μας φέρνει στο 2013. Την προτελευταία μέρα του Σεπτέμβρη. Χθες δηλαδή. Στα γενέθλια του Μπαούλου μου δηλαδή. Το κακό δεν θέλει πολλή ώρα να συμβεί (σε αντίθεση με το καλό, το οποίο -όπως λέει και η παροιμία- αργεί να γίνει!). Και να 'μαι, σαστισμένη, στη μέση του δρόμου, αδύναμη να συνειδητοποιήσω πως... μόλις με λήστεψαν! Την ίδια μέρα που προειδοποιούσα τη γιαγιά μου να προσέχει γιατί ακούγονται πολλά κρούσματα κλοπής.
Πάντα νομίζεις πως το κακό είναι πολύ μακριά από σένα, μέχρι να σου συμβεί. Και ποτέ δεν μπορείς να νιώσεις το σοκ του άλλου αν δεν το έχεις βιώσει κι ο ίδιος. Να τη λοιπόν πάλι η τραγωδία με την τσάντα!!!
Είναι χειρότερο να σου κλέβουν την τσάντα από το να την ξεχνάς στο τρένο. Όταν την έχεις ξεχάσει εσύ ξέρεις πού να ρίξεις το φταίξιμο, νιώθεις ηλίθιος μα δεν σε πνίγει η αδικία. Το να χάνεις κάτι μέσα από τα χέρια σου (κυριολεκτικά) ενώ πρόσεχες και πρόσεχες, ε αυτό...
Είναι απαίσιο συναίσθημα. Να είναι κάτι δικό σου, ολόδικό σου, να το αγαπάς, να έχει τη φάτσα σου επάνω, την υπογραφή σου, τα γράμματά σου, τις αγαπημένες σου φωτογραφίες. Να είναι κάτι τόσο δικό σου και να το παίρνει κάποιος για δικό του.
Εγώ μιλούσα για υλισμό και τα σχετικά σε παλιότερο post αλλά αυτό είναι αλλιώς. Πρόκειται για πράγματα που χάνοντάς τα χάνεις τον κόπο σου, χάνεις την ταυτότητά σου, χάνεις την αγάπη σου.
Ε, λοιπόν εγώ κακία δεν κρατάω (αν και θύμωσα. Πολύ. Και σκέφτηκα και άσχημα πράγματα), μα κακία δεν κρατάω. Ξέρω πως δεν φταίνε μόνο αυτοί οι κακοί άνθρωποι για την κατάντια τους αυτή. Η κοινωνία φταίει που φροντίζει να μας μάθει πως να συντάσσουμε σωστές προτάσεις, πώς να χειριζόμαστε έναν υπολογιστή, μα δεν μας μαθαίνει πώς να σεβόμαστε το ιερό της ιδιοκτησίας. Δεν μας μαθαίνει την ικανοποίηση της εργατικότητας και της απολαβής, μας μεγάλωνει σε μια εποχή που δεν προσπαθούμε για τίποτα, μας μαθαίνει να κοπιάζουμε λίγο και να ζητάμε πολλά, πάνω απ' όλα μας μαθαίνει να λατρεύουμε το χρήμα.
Ε, λοιπόν, κύριοι πάρτε όλα μου τα λεφτά. Αφήστε με μόνο να σας αγαπώ.
Με τον δικό μου τρόπο. Ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν σας συγχωρεί, μα σας δικαιολογεί, σας αγαπάει μόνο και μόνο για να μην σας μισήσει, γιατί έχει υποσχεθεί να μη μισήσει άνθρωπο. Ο δικός μου ο τρόπος σας αφήνει να βιάζετε το μυαλό μου, μα την καρδιά μου να την αφήσετε αμόλυντη. Και όσα άσχημα είπα και σκέφτηκα τα παίρνω πίσω.
Όχι, κύριοι, δεν θα γίνω ποτέ η αιτία της δυστυχίας σας. Όχι, κύριοι, δεν θα γίνω σαν εσάς.
Εύχομαι τα δικά μου χρήματα να γέμισαν το κενό στην ψυχή σας, που σας κάνει τόσο μικροπρεπείς, τόσο ηλίθιους, εύχομαι με τα δικά μου χρήματα να συμπληρώσατε το ποσό που σας έλειπε στην τσέπη σας, εύχομαι να ήμουν το τελευταίο θύμα σας. Αν και φοβάμαι πως δεν είμαι.
Το σημαντικό είναι πως σε έναν κόσμο διάτρητο, σε έναν κόσμο που όλα δείχνουν πως πηγαίνουν απ' το κακό στο χειρότερο υπάρχουν κάποια πράγματα που παραμένουν ακλόνητα, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που πράγματι κάνουν αυτό για το οποίο είναι προορισμένοι, υπάρχουν άνθρωποι που σε εξυπηρετούν και που δείχνουν κατανόηση. Πραγματικά εξεπλάγην από τις διαδικασίες και τα σχετικά που ακολούθησαν, οι άνθρωποι πραγματικά προσπάθησαν να βοηθήσουν.
Δεν με νοιάζουν τα πράγματα που έχασα (δεν ήταν και λίγα), νιώθω ευγνώμων που δεν έπαθα τίποτα εγώ ή η φίλη μου που ήταν μαζί μου καθόλη τη διάρκεια. Ξέρω πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ, πολύ χειρότερα.
Και αν θέλετε να βοηθήσετε, απλώς προσευχηθείτε να βρω έστω τα χαρτιά μου, τα οποία θα με γλιτώσουν από πολύ κόπο. Και να προσέχετε δέκα φορές περισσότερο. Είναι άσχημο να γίνεσαι καχύποπτος, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται αλλιώς.
Εύχομαι να μην σας συμβεί ποτέ κάτι παρόμοιο, ούτε κάτι χειρότερο από αυτό!
Έτος 2011 και ο πολύς ενθουσιασμός σου παίρνει τα μυαλά. Είμαι ξανά στο τρένο, πηγαίνω ξανά σινεμά (!), κατεβαίνω από το τρένο και ξεχνάω την τσάντα μέσα. Τόσο απλά. Έχασα 10 χρόνια από τη ζωή μου εκείνη τη φορά. Απλά για την ιστορία, να πω ότι ήμουν πάαααρα πολύ τυχερή ξανά και την βρήκα την τσάντα μου... ξανά!
Από τότε εγώ και η τσάντα μου ήμασταν σιαμαία. Όλο το χειμώνα μπαινόβγαινα στα ΜΜΜ και την τσάντα μου την πρόσεχα σαν τα μάτια μου.
Κι αυτό μας φέρνει στο 2013. Την προτελευταία μέρα του Σεπτέμβρη. Χθες δηλαδή. Στα γενέθλια του Μπαούλου μου δηλαδή. Το κακό δεν θέλει πολλή ώρα να συμβεί (σε αντίθεση με το καλό, το οποίο -όπως λέει και η παροιμία- αργεί να γίνει!). Και να 'μαι, σαστισμένη, στη μέση του δρόμου, αδύναμη να συνειδητοποιήσω πως... μόλις με λήστεψαν! Την ίδια μέρα που προειδοποιούσα τη γιαγιά μου να προσέχει γιατί ακούγονται πολλά κρούσματα κλοπής.
Πάντα νομίζεις πως το κακό είναι πολύ μακριά από σένα, μέχρι να σου συμβεί. Και ποτέ δεν μπορείς να νιώσεις το σοκ του άλλου αν δεν το έχεις βιώσει κι ο ίδιος. Να τη λοιπόν πάλι η τραγωδία με την τσάντα!!!
Είναι χειρότερο να σου κλέβουν την τσάντα από το να την ξεχνάς στο τρένο. Όταν την έχεις ξεχάσει εσύ ξέρεις πού να ρίξεις το φταίξιμο, νιώθεις ηλίθιος μα δεν σε πνίγει η αδικία. Το να χάνεις κάτι μέσα από τα χέρια σου (κυριολεκτικά) ενώ πρόσεχες και πρόσεχες, ε αυτό...
Είναι απαίσιο συναίσθημα. Να είναι κάτι δικό σου, ολόδικό σου, να το αγαπάς, να έχει τη φάτσα σου επάνω, την υπογραφή σου, τα γράμματά σου, τις αγαπημένες σου φωτογραφίες. Να είναι κάτι τόσο δικό σου και να το παίρνει κάποιος για δικό του.
Εγώ μιλούσα για υλισμό και τα σχετικά σε παλιότερο post αλλά αυτό είναι αλλιώς. Πρόκειται για πράγματα που χάνοντάς τα χάνεις τον κόπο σου, χάνεις την ταυτότητά σου, χάνεις την αγάπη σου.
Ε, λοιπόν εγώ κακία δεν κρατάω (αν και θύμωσα. Πολύ. Και σκέφτηκα και άσχημα πράγματα), μα κακία δεν κρατάω. Ξέρω πως δεν φταίνε μόνο αυτοί οι κακοί άνθρωποι για την κατάντια τους αυτή. Η κοινωνία φταίει που φροντίζει να μας μάθει πως να συντάσσουμε σωστές προτάσεις, πώς να χειριζόμαστε έναν υπολογιστή, μα δεν μας μαθαίνει πώς να σεβόμαστε το ιερό της ιδιοκτησίας. Δεν μας μαθαίνει την ικανοποίηση της εργατικότητας και της απολαβής, μας μεγάλωνει σε μια εποχή που δεν προσπαθούμε για τίποτα, μας μαθαίνει να κοπιάζουμε λίγο και να ζητάμε πολλά, πάνω απ' όλα μας μαθαίνει να λατρεύουμε το χρήμα.
Ε, λοιπόν, κύριοι πάρτε όλα μου τα λεφτά. Αφήστε με μόνο να σας αγαπώ.
Με τον δικό μου τρόπο. Ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν σας συγχωρεί, μα σας δικαιολογεί, σας αγαπάει μόνο και μόνο για να μην σας μισήσει, γιατί έχει υποσχεθεί να μη μισήσει άνθρωπο. Ο δικός μου ο τρόπος σας αφήνει να βιάζετε το μυαλό μου, μα την καρδιά μου να την αφήσετε αμόλυντη. Και όσα άσχημα είπα και σκέφτηκα τα παίρνω πίσω.
Όχι, κύριοι, δεν θα γίνω ποτέ η αιτία της δυστυχίας σας. Όχι, κύριοι, δεν θα γίνω σαν εσάς.
Εύχομαι τα δικά μου χρήματα να γέμισαν το κενό στην ψυχή σας, που σας κάνει τόσο μικροπρεπείς, τόσο ηλίθιους, εύχομαι με τα δικά μου χρήματα να συμπληρώσατε το ποσό που σας έλειπε στην τσέπη σας, εύχομαι να ήμουν το τελευταίο θύμα σας. Αν και φοβάμαι πως δεν είμαι.
Το σημαντικό είναι πως σε έναν κόσμο διάτρητο, σε έναν κόσμο που όλα δείχνουν πως πηγαίνουν απ' το κακό στο χειρότερο υπάρχουν κάποια πράγματα που παραμένουν ακλόνητα, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που πράγματι κάνουν αυτό για το οποίο είναι προορισμένοι, υπάρχουν άνθρωποι που σε εξυπηρετούν και που δείχνουν κατανόηση. Πραγματικά εξεπλάγην από τις διαδικασίες και τα σχετικά που ακολούθησαν, οι άνθρωποι πραγματικά προσπάθησαν να βοηθήσουν.
Δεν με νοιάζουν τα πράγματα που έχασα (δεν ήταν και λίγα), νιώθω ευγνώμων που δεν έπαθα τίποτα εγώ ή η φίλη μου που ήταν μαζί μου καθόλη τη διάρκεια. Ξέρω πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ, πολύ χειρότερα.
Και αν θέλετε να βοηθήσετε, απλώς προσευχηθείτε να βρω έστω τα χαρτιά μου, τα οποία θα με γλιτώσουν από πολύ κόπο. Και να προσέχετε δέκα φορές περισσότερο. Είναι άσχημο να γίνεσαι καχύποπτος, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται αλλιώς.
Εύχομαι να μην σας συμβεί ποτέ κάτι παρόμοιο, ούτε κάτι χειρότερο από αυτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου