Τι κρύβει το Μπαούλο; #4

Αν η ζωή μας ήταν ένα "Πρόσωπο- Ζώο- Πράγμα", σαν το παιχνίδι που παίζαμε μικροί, τότε οι περισσότεροι βαθμοί θα έπρεπε να πηγαίνουν στο Πρόσωπο. Μετά στο Ζώο πιθανόν και τέλος, στο Πράγμα.

Βλέπετε πόσο σοφά είναι μερικές φορές τα παιχνίδια; Είναι πιο ώριμα κι από την ίδια τη σοβαρή πραγματικότητα.

Λοιπόν, είναι κάτι που σκέφτομαι συχνά γιατί δυστυχώς το βλέπω παντού τριγύρω. Ζούμε σε έναν υλιστικό κόσμο και είναι αλήθεια πως δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά τα υλικά. 

Η γραμμή στην οποία ξεκινά ο ματεριαλισμός όμως, η θεωρία του να λατρεύεις την ύλη, είναι πολύ εύκολο να την περάσουμε. Συχνά πέφτουμε στην παγίδα αυτή χωρίς καν να το καταλάβουμε. Είναι απλό. Ρίξτε μια ματιά στο δωμάτιό σας -ΜΟΝΟ στο δωμάτιό σας- και δείτε πόσα πολλά πράγματα έχετε, πολλά από αυτά τελείως άχρηστα σε εσάς πλέον ή και εξαρχής.

Και εντάξει, θα μου πεις, "είμαι υλιστής, γούστο μου καπέλο μου". Εγώ απλώς κρούω τον κώδωνα του κινδύνου για εσένα που βάζεις την αγάπη σου για ένα αντικείμενο πάνω από την αγάπη σου για έναν άνθρωπο. 

Μπορεί να μη γίνεται πάντα, αλλά γίνεται μερικές φορές. Μην κρυβόμαστε, έχει συβεί σε όλους μας. Έχει τύχει να θυμώσω σε άνθρωπο γιατί μου πάτησε δυο-τρεις φορές τα καινούργια μου παπούτσια! (Να είστε επιεικείς με τους χαρακτηρισμούς σας προς εμένα, εγώ εδώ κάνω κατάθεση ψυχής :P)

Είναι σημαντικό να σέβεσαι τα πράγματα που σου ανήκουν και να ζητάς και από τους άλλους να τα σέβονται αλλά πρόσεχε μην φτάνεις στο σημείο της υπερβολής, να ζητάς δηλαδή από τους άλλους να σέβονται πιο πολύ τα πράγματά σου απ' ότι εσένα.

Άσε που σε μια δύσκολη στιγμή κανένα αντικείμενο δεν θα σου συμπαρασταθεί. Άσε που σε κάποια φάση της ζωής μας όλοι έχουμε "Θα έδινα τα παντά για...". Άσε που στην τελική, αυτοί που θα χαράξουν τα σημάδια στην ψυχή σου θα είναι οι άνθρωποι, κανένα αυτόκινητο, κανένα κινητό, κανένα ρούχο.

ΥΓ. Η ζωγραφική μου έχει περάσει σε άλλο επίπεδο! Χα χα